اثر تضعیف حافظه و موسیقی آرام در پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکانی شرطی در موش سوری نر بالغ

سابقه و هدف: اعتیاد باعث ایجاد اختلالات رفتاری و فیزیولوژیک می­شود و امروزه یکی از دغدغه­های هر جامعه­ای درمان این بیماری است. هدف از این مطالعه مقایسه اثر آنتاگونیست کولینرژیک با موسیقی آرام بر ایجاد وابستگی به مورفین در موش سوری می­باشد. مواد و روش­ها: در این پژوهش 70 سر موش سوری نر با وزن 35-30 گرم به گروه­های کنترل، شاهد و گروه­های تجربی تقسیم شدند. گروه­های تجربی به­ترتیب با مورفین، تری هگزی فنیدیل، موسیقی آرام، مورفین + تری هگزی فنیدیل و مورفین+موسیقی آرام تیمار شدند. از مورفین به­عنوان یک داروی ایجاد ­کننده وابستگی و از تری هگزی فنیدیل به­عنوان یک فاکتور تضعیف ­کننده حافظه استفاده گردید. هم­چنین، از یک موسیقی بی­کلام جهت بررسی اثر موسیقی آرام­بخش استفاده شد. به­منظور تشخیص میزان وابستگی از روش ترجیح مکانی شرطی (CPP (Conditioned Place Preference استفاده گردید. نتایج: اختلاف معنی­داری در ترجیح مکانی شرطی در گروه کنترل نسبت به گروه­های شاهد، تری هگزی فنیدیل و موسیقی آرام وجود نداشت. مقایسه ترجیح مکانی شرطی در گروه مورفین و کنترل نشان­­دهنده افزایش معنی­دار (05/0≥ P) در گروه مورفین می­باشد. هم­چنین، کاهش معنی­داری (05/0≥ P) در ترجیح مکانی شرطی در گروه مورفین +تری هگزی فنیدیل در مقایسه با گروه مورفین مشاهده ­شد. گروه مورفین+موسیقی آرام افزایش معنی­داری (05/0≥ P) در ترجیح مکانی شرطی در مقایسه با گروه مورفین نشان دادند و این نتایج تا 8 روز پس از ترک تیمار با دارو و موسیقی ادامه داشت. نتیجه­گیری: احتمالا تری هگزی فنیدیل و موسیقی آرام به­ترتیب با مهار و افزایش فعالیت نورون­های دوپامینرژیک، CPP القا شده با مورفین را کاهش و افزایش می­دهند.